Του Διονύση Παπαχριστοδούλου
Ο αγώνας μας χρειάζεται στρατηγική. Εάν μπροστά από ένα σκυλάκι βάλεις ένα μεγάλο τζάμι και πίσω από το τζάμι ένα λαχταριστό κόκκαλο, το καημένο το σκυλάκι θα χτυπάει συνεχώς τη μουσούδα του στη τζαμαρία, στη προσπάθεια του να αρπάξει το κόκκαλο. Δεν «του κόβει», να κάνει το κύκλο, να απομακρυνθεί προσωρινά από το στόχο για να τον πετύχει.
Στην Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας τον Δεκέμβρη του ’12 μία ανεξάρτητη-ακομμάτιστη κίνηση, η ΕΓΕΡΣΗ, πήρε 32,2% και τον Απρίλη του ‘13, 36,6%. Αντίστοιχα η ΑΣΚΚ πήρε 25%, η ΔΑΚΕ 23,6%, η ΠΑΣΚ 7,5% και η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ 7,4%. Ο κομματικός-παραταξιακός συνδικαλισμός έχει πεθάνει από καιρό. Εδώ και χρόνια μαζεύονται πέντε-δέκα και ... να μη πω τι κάνουν! Ωρίμασαν οι συνθήκες να παραιτηθούν τα μέλη των ΕΛΜΕ, ή να τους παραιτήσουμε ... και να εκλέξουμε καινούργια μέλη, μέσα από ενιαίο κατάλογο ονομάτων, χωρίς κομματικά ψηφοδέλτια και παρατάξεις. Αυτό έπρεπε να είχε γίνει από τον Μάιο, μετά το φιάσκο -λόγω αφέλειας;;; ...-, της απεργίας μέσα στις Πανελλαδικές, που μας οδήγησε στην επιστράτευση και στην με «ψηλά το κεφάλι» και «κάτω τα ...» επιστροφή στα σχολεία.
Ο κομματικός συνδικαλισμός δεν έχει έμπνευση, δεν έχει ευελιξία, συχνά ούτε που θέλει να δράσει αποτελεσματικά, είναι μια νεκρή παράδοση από την οποία ο κλάδος, αν θέλει να υπάρξουν αυξημένες πιθανότητες να πετύχει κάτι, καλό θα είναι να απαλλαγεί το συντομότερο. Ο αντίπαλος διαθέτει πυραύλους κι εμείς κυκλοφορούμε με καριοφίλια και χατζάρες. Να βρούμε τρόπους αγώνα, υπάρχουν νομικοί σύμβουλοι, να βρούμε τρόπους «αναίμακτου», όσο είναι δυνατόν, αγώνα! Είναι ανήθικο να «απεργούμε» (με «λευκή» απεργία ή όποιο άλλο «κόλπο») και να πληρωνόμαστε; Κάτι τέτοιο ήδη κάνουν οι Πανεπιστημιακοί και κανένας δεν τους κατηγόρησε για ανηθικότητα! Ποιος συνδικαλιστής μας, έχει καταγγείλει τον ομοτράπεζό του πανεπιστημιακό, ως ανήθικο; Στα Πανεπιστήμια δηλαδή η ηθική μας συνείδηση σηκώνει τα χέρια; ΟΚ, δεν είμαστε πανεπιστημιακοί, αλλά ούτε ... «του Δημοτικού»!
Ανήθικο είναι το ότι, για να αριστεύσει στις Πανελλαδικές, ακόμη κι ένα «φυτό», ακόμη κι ένα παιδί που «τόχει» να διαβάζει, πρέπει ο γονιός να ξοδέψει μπόλικα ευρώ ... Ανήθικο είναι που συντηρούμε ένα σύστημα που, για την καταπολέμηση της ανεργίας μας, βιάζει τα παιδιά! Και δεν ευθύνονται τα φροντιστήρια, ομαδικά ή ιδιαίτερα, για την κατάσταση. Αυτά απλώς έρχονται να θεραπεύσουν (ή να εκμεταλλευτούν) τις υπάρχουσες δυσλειτουργίες του συστήματος. Δεν είμαι αρμόδιος να βρω λύση, υποθέτω όμως ότι το αίτημα της κοινωνίας είναι περίπου αυτό: Ένα παιδί να μπορεί να πετύχει στις Πανελλαδικές εργαζόμενο 8 ώρες την ημέρα (5 μέρες την εβδομάδα ...) το πολύ! Ανήθικο είναι που τόσο καιρό «αμολάμε αετό» και δεν προτείνουμε συγκεκριμένες και αποτελεσματικές λύσεις. Ανήθικο είναι που δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτές!!! Ο μόνος θεμιτός ρόλος του φροντιστή, σε ομαδικό ή ιδιαίτερο, με το υπάρχον εκπαιδευτικό σύστημα, είναι να «διαβάζει» τα παιδιά που δεν «τόχουν» από μόνα τους. Κι αυτό να γίνεται νόμιμα κι ελεύθερα ... πρέπει όμως επειγόντως να γίνει κάτι με την «υπερφόρτωση» των μαθητών και ιδιαίτερα των υποψήφιων για Πανελλαδικές. Ας μειωθεί όσο χρειάζεται η ύλη, ας υπάρχει σταθερή και ανοιχτή σε όλους τράπεζα θεμάτων. Ας ... Ας ... Ας εξατμιστεί το Δημόσιο Σχολείο στη Τρίτη Λυκείου(!) να είναι ελεύθερα τα παιδιά να ασχολούνται, φροντιστηριακά, με τα μαθήματα που θα τους χρειαστούν για τις Πανελλαδικές! Ας χορηγεί το Υπουργείο ένα χρηματικό ποσό υπό μορφή κουπονιών, σε κάθε γονιό κι αυτός ας είναι ελεύθερος να τα επενδύει σε όποιον «προπονητή» θέλει! Ας παραμείνει το Λύκειο ως έχει κι ας μπει μια επιπλέον μεταλυκειακή, εισαγωγική για τα Πανεπιστήμια, χρονιά ... Ας ... Ας ... Ας ... Το υπάρχον εν Ελλάδι «εκπαιδευτικό» «σύστημα» που οικονομείται ... με την εξωθεσμική βακτηρία των φροντιστηρίων σίγουρα δεν είναι το καλύτερο!
Για περισσότερα:
Στον κλάδο των εκπαιδευτικών, τουλάχιστο της Δευτεροβάθμιας, υπάρχει συσσωρευμένη αγανάκτηση που μεταφράζεται σε αγωνιστική διάθεση. Το φιάσκο του Μαΐου και η αναταραχή και «κινητικότητα» που προκάλεσαν οι συν δύο ώρες· η ψυχολογική καταπόνηση που προκάλεσε η «κολοκυθιά» που έπαιξε στην πλάτη μας το Υπουργείο (εσύ φεύγεις, εσύ μένεις, ποιος φεύγει;)· η διάθεση συμπαράστασης σε αυτούς που τελικά στα χέρια τους έμεινε ο «μουτζούρης»· η γενική αβεβαιότητα και οι συνεχιζόμενες φήμες, δημιουργούν αυξημένες πιέσεις στη «χύτρα». Ήρθε λοιπόν η μαξιμαλιστική πρόταση για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες (!!!) να εκφράσει δυναμικά την αγωνιστικότητα του κλάδου ή να την εκτονώσει σπαταλώντας αδιάκριτα όλο αυτό το δυναμικό, λειτουργώντας ως βαλβίδα εκτόνωσης;;; Η ιστορία θα δείξει ... (Την πρώτη μέρα της απεργίας, Δευτέρα 16-9-2013, το ποσοστό συμμετοχής σύμφωνα με την ΟΛΜΕ ήταν 90%, σύμφωνα με το Υπουργείο 73% ... Τη δεύτερη, 80% σύμφωνα με την ΟΛΜΕ. Η αλήθεια είναι ότι έψαξα πολύ για να βρω το δεύτερο ... Για την τρίτη μέρα της απεργίας, Τετάρτη 18-9-2013 δεν κατάφερα να βρω ποσοστά ...) Η συμμετοχή στην απεργία, την πρώτη μέρα ήταν εντυπωσιακά μεγάλη και το μήνυμα είναι ότι ο κλάδος είναι αγανακτισμένος και θέλει να αγωνιστεί, αλλά ξέρουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, ότι δεν γίνεται να γκρεμίσεις ένα ντουβάρι χτυπώντας το κεφάλι σου πάνω του – ίσως κάποιοι κρίνοντας από το περιεχόμενο του δικού τους ...... πιστεύουν ότι γίνεται! Κι όμως το «ντουβάρι» μπορεί να ραγίσει, ίσως γίνεται και να γκρεμιστεί ... Γίνεται! Αλλά χρειάζεται στρατηγική και «εργαλεία», πράγματα που ο κομματικός συνδικαλισμός δεν μπορεί –και συχνά δεν θέλει– να χρησιμοποιήσει. Ίσως η μόνη ελπίδα, να γίνει κάτι, είναι την Πέμπτη να ξεκινήσει η Συνέλευση με τη διάλυση των συνδικαλιστικών παρατάξεων και την επανεκλογή, ίσως πάλι των ίδιων προσώπων, αλλά, χωρίς κομματικές ταμπέλες. Ή τώρα ή ποτέ ... ή ... κάποτε στο μέλλον ... Γίνεται! Ίσως και μόνο η κίνηση αυτή να προκαλέσει ανησυχία στα κεντρικά της Εξουσίας –που θα δουν ότι χάνουν ένα βασικό εργαλείο τους, τον κομματικό συνδικαλισμό– και φέρει θετικά αποτελέσματα. Γίνεται! Αλλά θέλει φαντασία κι έμπνευση κι όχι πιστή τήρηση μιας νεκρής και απολιθωμένης παράδοσης. Αν υπάρχει στρατηγική, Γίνεται!
Χθες (17-9-2013) από τα σχολεία μας πέρασαν «απεσταλμένοι» και από την Αστυνομία και από την Ασφάλεια για να ρωτήσουν τον αριθμό των απεργών!!! Τι να θέλει άραγε να πει ο «ποιητής»; Μήπως απεργούμε κρυφά; Δεν γνωρίζει η Διεύθυνση, το Υπουργείο, όχι απλώς τον αριθμό αλλά και τα ονόματά μας; Δεν το γνωρίζει η μισθοδοσία που μας κόβει τον μισθό; Δεν θα το μάθει σε λίγο η Εφορία, ακόμη και η Τράπεζα όπου κατατίθεται ο μισθός μας; Κρυφά απεργούμε; Τι νόημα μπορεί να έχει η κίνηση αυτή;
- «Υπάρχει περίπτωση να μην απεργώ, να με δηλώσει ο Διευθυντής μου ως απεργό και να κάτσω με σταυρωμένα χέρια να χάσω τον μισθό μου(!!!);»
Ο ένας απάντησε: - «Στην Ελλάδα όλα γίνονται ...»!
Ο άλλος: - «Καταγγέλλουμε την Κυβέρνηση για τις ενέργειες αυτές και τις προσπάθειες εκφοβισμού των καθηγητών»!
Τι να φοβηθεί κανείς από το γεγονός ότι κάποιος ένστολος θα μάθει τον αριθμό των απεργών ή και τα ονόματα μας. Ας έρθει μια βόλτα από το καφενείο να πιούμε και καφέ. Κάτι άλλο παίζει ... μήπως τελικά το Υπουργείο θέλει τόσο πολύ να συνεχίσουμε να χτυπάμε το κεφάλι μας στο ντουβάρι και προσπαθεί να μας ντοπάρει; Ή ίσως εντυπωσιάστηκε τόσο από τα ποσοστά και έστειλε τα «όργανα» να κάνουν αυτοψία. Τρέχα γύρευε ...
Ακούγεται, ότι τον Νοέμβριο το Υπουργείο ίσως «καθαρίσει σκούπα» όσους έχουν προϋπηρεσία πάνω από 25 χρόνια. Ένας «παλιός» κοστίζει περίπου διπλά από έναν «νέο» ... Και οι φωστήρες του συνδικαλισμού μας προτείνουν επαναλαμβανόμενες πενθήμερες ... Δηλαδή αυτό που θα μου συμβεί τον Νοέμβριο να το προκαλέσω εκούσια από τον Σεπτέμβριο μια και με την απεργία διαρκείας θα σταματήσω να πληρώνομαι από τώρα! Βρε μπας και τους βάζει ο Υπουργός;
Στην πρόταση να διαλυθούν οι συνδικαλιστικές παρατάξεις, «ξεκάθαρος» ιδεολογικά συνδικαλιστής απάντησε: - «Μα εγώ είμαι υπέρ της δωρεάν δημόσιας παιδείας, πώς θα μπω στον ίδιο κατάλογο μαζί με κάποιον που είναι κατά;» ...
1. - Είσαι υπέρ της δωρεάν δημόσιας παιδείας και κοιμάσαι ήσυχος εδώ και 39 χρόνια!!! Δηλαδή τα ευρώ που πρέπει να δίνουν οι γονείς για τις ξένες γλώσσες, τις Πανελλαδικές, ακόμη και τα ιδιωτικά γυμναστήρια ... δεν είναι ενάντια στη δωρεάν δημόσια παιδεία;;;
2. - Και μέχρι σήμερα πως κάθεσαι μαζί τους στις συνεδριάσεις;;; Μόνο με ομοϊδεάτες σου υπάρχει πιθανότητα να συνεννοηθείς;;; Μα εκεί δεν χρειάζεται να διαπραγματευτείς τίποτα, δεν χρειάζεται να συνεννοηθείς, εκεί είσαι «ένα σώμα μια ψυχή», κοινώς «κοπάδι»! Έχετε βγει από το ίδιο καλούπι. Αυτή είναι η πρόταση σου για την Κοινωνία, την Επικοινωνία, την ΣυνΎπαρξη, την Συνάντηση μεταξύ ελεύθερων, όσο, ανθρώπων; Θα συνυπάρχω μόνο με όσους είναι «κομμένοι ραμμένοι» στα μέτρα μου; Να χαρώ την προκρούστια λογική των ιδεαλιστικών δογματισμών που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα!!!
Η μεγαλύτερη συνεισφορά του Αϊνστάιν δεν είναι το E=mc2 αλλά το ότι κατάφερε να περιγράψει τον κόσμο με άλλο –και πολύ πιο έγκυρο και αποτελεσματικό, βλέπε ατομική βόμβα– τρόπο από τον Νεύτωνα. «Χάριν στον Αϊνστάιν μπορούμε να βλέπουμε τη θεωρία του Νεύτωνα ως μία υπόθεση (ή ως ένα σύστημα υποθέσεων). Ακόμη και εκείνοι που δεν αποδέχονται τη θεωρία του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα πρέπει να παραδεχθούν πως αυτή ήταν μια επιτυχία του, που δημιουργούσε μια νέα εποχή. Γιατί η θεωρία του αδιαμφισβήτητα θεμελίωνε την άποψη ότι η θεωρία του Νεύτωνα, ανεξάρτητα από το εάν ήταν αληθής ή ψευδής, αναμφίβολα δεν ήταν το μόνο δυνατό σύστημα ουράνιας μηχανικής, που μπορούσε να εξηγήσει τα φαινόμενα με απλό και πειστικό τρόπο. Για πρώτη φορά σε διάστημα περισσότερο από διακόσια χρόνια η θεωρία του Νεύτωνα κατέστη προβληματική. Είχε άλλωστε καταστεί κατά τη διάρκεια των δύο αυτών αιώνων ένα επικίνδυνο δόγμα, ένα δόγμα που δημιουργούσε πνευματική νάρκωση στους ανθρώπους. Ακόμη και οι αντίπαλοι του Αϊνστάιν, όπως και οι θαυμαστές του, οφείλουν να είναι ευγνώμονες σ’ αυτόν, γιατί απελευθέρωσε τη φυσική επιστήμη από την καταστροφική πίστη, τη σχετική με την ακαταμάχητη αλήθεια της θεωρίας του Νεύτωνα» (Karl Popper, Περί της επιστήμης και της μεταφυσικής, βλ. Κωνσταντίνου Ι. Βουδούρη, Μεταφυσική, Αθήνα 1989). Με τον Αϊνστάιν και με την βούλα της επιστήμης μπορούμε να πούμε ότι γκρεμίζεται ο δογματισμός. Ο Καντ έλεγε: «η νόησή μας ... επιβάλλει νόμους πάνω στη φύση». Μετά τον Αϊνστάιν το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι: «η νόησή μας ... δοκιμάζει – με διαφορετικούς εκάστοτε βαθμούς επιτυχίας – να επιβάλει στη φύση νόμους». «Η διατύπωση του Καντ όχι μόνο υποδηλώνει ότι ο λόγος μας (reason) επιχειρεί να επιβάλει νόμους πάνω στη φύση, αλλά επίσης ότι είναι σταθερά επιτυχής στην προσπάθειά του αυτή. Ο Καντ πίστευε πως οι νόμοι του Νεύτωνα είχαν επιτυχώς επιβληθεί πάνω στη φύση: ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να ερμηνεύσουμε τη φύση με αυτούς τους νόμους· από την πίστη του αυτή έβγαζε το συμπέρασμα ότι οι νόμοι αυτοί πρέπει να είναι a priori αληθείς. Ο λόγος μας όμως μπορεί να δώσει περισσότερες από μία ερμηνείες και δεν μπορεί να επιβάλει την ερμηνεία του μια για πάντα πάνω στη φύση. Ο λόγος εργάζεται με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους (by trial and error). Βρίσκουμε τους μύθους μας και τις θεωρίες μας και τις υποβάλλουμε σε δοκιμασία. Προσπαθούμε να δούμε μέχρι που μας πηγαίνουν· αν μπορούμε, καλυτερεύουμε τις θεωρίες μας» (Karl Popper, Περί της επιστήμης και της μεταφυσικής, βλ. Κωνσταντίνου Ι. Βουδούρη, Μεταφυσική, Αθήνα 1989). «Η κριτική έμφαση του Σωκράτη στη σφαλερότητά μας, και ιδιαίτερα στη σφαλερότητα όλης της ανθρώπινης γνώσης, προλαμβάνει, κατά δυόμισι χιλιετηρίδες, ορισμένα από τα πιο σημαντικά συμπεράσματα της σημερινής θεωρίας μας για τη γνώση: τον υποθετικό και δοκιμαστικό χαρακτήρα της σύγχρονης επιστήμης» (Karl Popper, Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της, μτφρ. Ειρήνη Παπαδάκη, εκδ. Δωδώνη 1980, σ. 31). Αυτό που χαρακτηρίζει τη καινούργια κατάσταση, την λεγόμενη μεταμοντέρνα κατάσταση είναι αυτή η μετριοπάθεια και ο συνακόλουθος πλουραλισμός. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναδύθηκε το αίτημα της πολυπολιτισμικότητας, της ανεκτικότητας, των δικαιωμάτων του κάθε διαφορετικού. Βέβαια χρειάστηκε να μεσολαβήσει η φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μόνο μετά το 1990 η προσφορά αυτή του Αϊνστάιν συνεπικουρούμενη από το έργο ηρωικών μορφών σαν τον Βιτγκενστάιν, άρχισε να γίνεται κοινό κτήμα του καθημερινού ανθρώπου σε ανατολή και δύση.
Η μεταμοντέρνα κατάσταση δεν είναι ένα «πράγμα». Τη διακρίνει μια μεγάλη πολυπλοκότητα και πολυμέρεια, αλλά βασικό της χαρακτηριστικό είναι το γκρέμισμα κάθε δογματισμού. Ο άνθρωπος έχει απελευθερωθεί από το σφιχτό κορσέ του θεϊστικού (Σχολαστικισμός) ή άθεου (θετικισμός) δογματισμού. Έχει απελευθερωθεί μεν, αλλά τα ζόμπι των δογματισμών παραμονεύουν και φιλότιμα εργάζονται, για να γυρίσουν τον ρου της Ιστορίας και –εάν είναι δυνατόν- να κυριαρχούν πάντα, ειδικά σε κάτι τριτοκοσμικές παρυφές της Δύσης .... Βασική αιτία, η εγγενής έπαρση κάθε ακαλλιέργητου θνητού. Το αντίθετο της γνώσης πλέον δεν είναι η άγνοια, αλλά η απάτη και ο δόλος, τονίζει ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ζαν Μποντριγιάρ (Jean Baudrillard, 1929-2007) γι’ αυτό «οι ‘πνευματικοί’ άνθρωποι πρέπει να πάψουν να νομιμοποιούν την ιδέα ότι υπάρχει κάποια ‘έσχατη αλήθεια’ πίσω από τα εμφανή φαινόμενα. Τότε, ίσως, οι μάζες να γυρίσουν την πλάτη τους στα Μίντια και η διαχείριση της κοινής γνώμης θα καταρρεύσει».
Για περισσότερα:
Πηγή:
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013, έγινε η έκτακτη συνέλευση της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας, σε δύο δόσεις: 2 και, με 6 παρά, στην Έδεσσα, και μετά στην Αριδαία. Στην Έδεσσα επί συνόλου περίπου 520, ήμασταν παρόντες 120. Όσο διαρκούσαν οι τοποθετήσεις η διαδικασία προχώρησε άψογα, μετά όμως, κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας ... έγινε μπάχαλο ...! Από τις προτάσεις που τέθηκαν σε ψηφοφορία πήραν:
1. 50 ψήφους
η πρόταση για αναστολή υπό όρους: 1. Επιβάλλεται η αναστολή για να αποσυρθούμε, προς το παρόν από την όποια … επικαιρότητα, ώστε να αφήσουμε την κοινωνία να ασχοληθεί αυτές τις μέρες με το μείζον θέμα της δολοφονίας του Πέτρου Φύσσα από οπαδό της «Χρυσής Αυγής». 2. Να εξουσιοδοτηθεί το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να συζητήσει το Σαββατοκύριακο με τον Υπουργό τις φήμες ότι θα αποκατασταθούν 925 από τους εκπαιδευτικούς -που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα- στα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης (Ι.Ε.Κ.), και στις Σχόλες Επαγγελματικής Κατάρτισης (Σ.Ε.Κ): «Ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, υπέγραψε σήμερα Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013 Υπουργική Απόφαση, σχετικά με την κατανομή των θέσεων αυτών, οι οποίες θα καλυφθούν από τους εκπαιδευτικούς που είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα, στις 23 Ιουλίου 2013» (http://www.hellasedu.gr/), και την Δευτέρα να εισηγηθεί στις τοπικές ΕΛΜΕ τις προτάσεις του.
2. 43 ψήφους
η πρόταση για κυλιόμενες, ανά Περιφέρεια, 48άωρες
3. 22 ψήφους
η πρόταση για 48άωρη την άλλη εβδομάδα και επανεκτίμηση της κατάστασης
4. 26 ψήφους
η πρόταση για συνέχιση των επαναλαμβανόμενων πενθήμερων.
5. Μονοψήφιο αριθμό ψήφων πήραν κάποιες άλλες προτάσεις για επαναλαμβανόμενες τρίωρες στάσεις εργασίες και για λευκή απεργία.
6. Με γενική σχεδόν ομοφωνία ψηφίστηκε η πρόταση: με την αιγίδα και την οικονομική στήριξη των ΕΛΜΕ να γίνονται αγωγές για όλα τα θέματα που είναι αντίθετα με τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, π.χ. απολύσεις μονίμων δημοσίων υπαλλήλων, ελλιπής υγειονομική περίθαλψη παρόλο που οι εισφορές παρακρατούνται κανονικά κ.λ.π.
Συνολικά ψήφισαν 120 και καταμετρήθηκαν 141 ψήφοι συν κάτι ψιλά(!!!), ίσον ... θαύμα!!! Δεν έγινε όμως θαύμα, δεν αυγατίσαμε ξαφνικά οι 120! Απλώς, από προχειρότητα ή .... η διαδικασία της ψηφοφορίας στράβωσε, επειδή, χωρίς ρητή απόφαση της συνέλευσης, δια μεμονωμένων φωνών και δια της ανοχής του προεδρείου, έγιναν δεκτές διπλοψηφίες, κυρίως στις περιπτώσεις των δύο παρεμφερών προτάσεων για 48άωρη .... Όταν όμως το προεδρείο πρότεινε επαναληπτική ψηφοφορία επί των δύο πρώτων προτάσεων, για να βγει με πάνω από 50% η πρώτη, έγινε ... μπάχαλο. Άλλος ανέβαινε στο μικρόφωνο και διαμαρτυρόταν, άλλος φώναζε από τη θέση του, άλλος πήγαινε και τα ‘ψελνε από κοντά στο προεδρείο κι επειδή το μπάχαλο δεν έλεγε να λήξει ... έληξε άδοξα η ψηφοφορία και η συνέλευση. Βέβαια, εκ των υστέρων, φάνηκε ότι υπήρχε η πιθανότητα να έχει αδικηθεί η πρόταση για επαναλαμβανόμενες πενθήμερες γιατί αν δεν υπήρχαν διπλοψηφίες πιθανόν να έβγαινε αυτή δεύτερη με 26 ψήφους μια και πολλοί (άγνωστο πόσοι) από αυτούς που ψήφισαν την τρίτη που έλαβε 22 ψήφους ψήφισαν και τη δεύτερη που έλαβε 43!
Αυτά στην Έδεσσα.
Στην Αριδαία από τους 160, περίπου, εμφανίστηκαν 40νταριά συνάδελφοι, υπήρξαν και διαφορετικές προτάσεις και τελικά η αναστολή πήρε 6 ψήφους, η πρώτη 48άωρη (με κυλιόμενες ανά Περιφέρεια) 9 και η άλλη 48άωρη 3 ψήφους.
Τελικό αποτέλεσμα ... δεν υπήρξε ... και ο πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ έφυγε για την Αθήνα με την εντολή από το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ να ψηφίσει 48άωρη έστω κι αν είναι ο μοναδικός πρόεδρος ΕΛΜΕ που θα το προτείνει.
Κάποιος, νομίζω ο πρόεδρος της Α’ ΕΛΜΕ Πέλλας, μίλησε για, «ουτοπία του ρεαλισμού και ρεαλισμό της ουτοπίας» κι ένας συνάδελφος, το μεσημέρι, στον «καφέ», ρώτησε τι μπορεί να θέλει να πει ο ποιητής ...
1. Η ζωή είναι αρκετά χαοτική και κάποιες φορές συμβαίνουν και «θαύματα», π.χ. Δαβίδ και Γολιάθ, Θερμοπύλες, Μεγαλέξανδρος, Euro 2004 στη Πορτογαλία, κλπ. Ο 100% ρεαλιστής, αυτός που δεν δίνει, έστω ένα 10% πιθανότητα στο ενδεχόμενο του θαύματος, στην ουσία προκρίνει την ουτοπία του ρεαλισμού, δηλαδή ψηφίζει κάτι μη πραγματικό. Η πραγματική πραγματικότητα αποτελείται, ας πούμε, από 90% ρεαλισμό και 10% ουτοπία. Δεν έχει σχέση δηλαδή με την πραγματική πραγματικότητα η «απελπισία» του 100% ρεαλιστή, είναι ουτοπία, η ουτοπία του ρεαλισμού.
2. Η ουτοπία είναι κάτι που δεν έχει τόπο, κάτι που δεν έχει εφαρμοστεί και μοιάζει ανεφάρμοστο. Ο ρεαλιστικός ρεαλισμός γνωρίζει ότι μπορεί κατά 90%, (το ποσοστό είναι εντελώς τυχαίο …) στη ζωή, να συμβαίνουν «λογικά» γεγονότα που εκ των προτέρων έμοιαζαν ρεαλιστικά, εφικτά, αλλά υπάρχει και η περίπτωση, έστω 10%, να συμβεί και κάποιο «θαύμα», κάτι που έμοιαζε να μην έχει τόπο, κάτι ουτοπικό, μια ουτοπία, κάτι λογικά ανέφικτο. Η, με διάκριση, επιλογή της πίστης και σε ουτοπία, είναι πιο κοντά στη πραγματική πραγματικότητα, είναι πιο ρεαλιστικός τρόπος ζωής, από έναν απόλυτο, στείρο ρεαλισμό. Ενώ δηλαδή η ουτοπία, εξ ορισμού, είναι κάτι το ανέφικτο, υπάρχει ο ρεαλισμός της ουτοπίας, το ότι έχει 10% πιθανότητες να συμβεί και κάποιο «θαύμα», να γίνει πραγματικότητα κάτι που αρχικά θεωρείται ουτοπία.
Θέλει όμως πολύ διάκριση και προσοχή να μην πετάει κανείς στα σύννεφα και λόγω της υπερβολικής, της αδιάκριτης πίστης στο «θαύμα» ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες να συμβεί, κοινώς «το καίει». Υπάρχουν κάποιοι συνάδελφοι που πιστεύουν π.χ. ότι μπορεί ένα απεργιακό πυροτέχνημα, μια απεργιακή κινητοποίηση σαν των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας, και μάλιστα αρχές φθινοπώρου, να ρίξει την Κυβέρνηση. Αν ήμασταν ΔΕΗ ίσως να ήταν εφικτό. Αλλά αν ήταν εφικτό δεν θα χρειαζόταν να απεργήσουμε καν. Από μόνη της η όποια Κυβέρνηση θα φρόντιζε να μας εξασφαλίζει μισθούς και προνόμια … γνωρίζοντας τη δύναμη του κλάδου. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια δηλώνουν ότι «σκοπός της απεργίας πρέπει να είναι το να πέσει η Κυβέρνηση»! Κατ’ αρχήν είναι ανέφικτο να γίνει αυτό αποδεκτό ως σκοπός της απεργίας από όλους τους συναδέλφους και τέλος πάντων στη περίπτωση αυτή ταιριάζει η απάντηση που έδωσε στον «κουλτουριάρη» γιο της κάποια μάνα όταν την κατηγόρησε ότι είναι πολύ «πεζή»:
- «Κι εσύ που πας “καβάλα” τι κατάλαβες;»!
Σχετικά με τα ποσοστά της απεργίας και η ΟΛΜΕ μάλλον κάνει διαχείριση της είδησης, λες και είναι κάποιος καναλάρχης. Την πρώτη μέρα η ανακοίνωση γεμάτη ενθουσιασμό μιλούσε για 90% συμμετοχή (το Υπουργείο έδινε 73%), την δεύτερη λίγο πιο χαμηλόφωνα για 80%, την τρίτη, τέταρτη δεν κατάφερα να βρω κάποια ανακοίνωση στο Διαδίκτυο και την πέμπτη βρήκα μια είδηση, ότι την τέταρτη μέρα τα ποσοστά σύμφωνα με την ΟΛΜΕ ήταν 40%-45% και την πέμπτη, ημέρα Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου, 30%-35% (το Υπουργείο μιλάει για 25%). Μεταξύ των συναδέλφων κυκλοφορούσε η φήμη ότι την τρίτη μέρα τα ποσοστά συμμετοχής ήταν γύρω στο 50%.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το σχόλιό σας....