Όχι απλά στο Στόχαστρο. Στο Εκτελεστικό Απόσπασμα!

του Γιόρτσου Α. Γεώργιου 

Έφτασε λοιπόν η ώρα. Και οι αποφάσεις δύσκολες.

Όχι γιατί δεν υπάρχουν λόγοι. Όχι γιατί αντέχουμε κι άλλα χτυπήματα.

Αποφάσεις δύσκολες γιατί όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο καταλαβαίνεις ότι ο χρόνος τελειώνει και αντιλαμβάνεσαι την ανεπάρκειά σου να υπερασπιστείς θετικά τον εαυτό σου εδώ και δεκαετίες. Το τελευταίο θα αποτελέσει ξεχωριστό άρθρο σύντομα.

Αυτό που ανοίγεται τώρα όμως μπροστά μας  είναι ένα σταυροδρόμι που όποια απόφαση και να πάρουμε θα έχουμε απώλειες και μάλιστα επιπέδου φυσικής εξόντωσης.

Και δεν υπερβάλλω καθόλου.

Βεβαίως το ζήτημα είναι το τώρα, το σήμερα …. και πολύ περισσότερο το αύριο.

Θεωρώ και πάντα αντιμετώπιζα τον εαυτό μου ως επαγγελματία της εκπαίδευσης – όχι με τον επιθετικό προσδιορισμό της έκφρασης για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις – αλλά  κατ’  ουσία προσπαθώ να τοποθετούμαι συνειδητά στο δύσκολο κομμάτι του επαγγελματικού προσδιορισμού  «εκπαιδευτικός» ώστε να γίνομαι συστατικό της εκπαίδευσης και όχι βιοποριστικού τύπου συμπλήρωμα όπως πολλοί στον κλάδο μας προέβαλαν τους εαυτούς τους επιδεικτικά επί δεκαετίες.

Τέρμα λοιπόν κατ’ αρχάς  ο επαρχιώτικος παροξυσμός όσων μπαίνοντας στην εκπαίδευση είδαν τη ζωή με άλλο μάτι και έκλεισαν το άλλο σε κάθε τι προσβάλλει την έννοια εκπαιδευτικός – παιδαγωγός.

Αυτά όσων αφορά στη σύντομη αυτοκριτική που όφειλα να κάνω ως κλάδος  και τέρμα με το αυτομαστίγωμα.  Ό,τι άλλο καταγράψω ως αυτοκριτική θα αποτελεί πλέον άκρατο βερμπαλισμό και θα παραβιάζει ανοιχτές θύρες.

Ήρθε λοιπόν και η σειρά μας στη σφαγή των αμνών και κοιτάμε μουδιασμένα να μας οδηγούν εκεί που πήγαν κι άλλοι.

Στο δρόμο αυτό λοιδορούμαστε,  διαπομπευόμαστε, βγαίνουν άπλυτα στη φόρα, το σύστημα για κάθε επιχείρημά μας έχει ένα παράδειγμα κακού εκπαιδευτικού και έτσι πείθει μια προ πολλού θυμωμένη μαζί μας κοινωνία να μας εκτελέσει με ευχαρίστηση.

Απεργία λοιπόν στις Πανελλαδικές…..

Ταμπού ή Πυρηνικό όπλο?

Μην απαντάτε!

Κανένα δεν είναι σωστό.

Ποτέ δεν πρέπει να διαλέγουμε τα άκρα. Ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές.

Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι η επιλογή της απεργίας σε ένα τόσο σημαντικό χρονικό διάστημα καθίσταται αυτομάτως απαγορευτική λόγω αυτή ακριβώς της κεφαλαιώδους σημασίας.

Σενάριο 1^ο : Απεργία στις Πανελλαδικές  - 24 ωρη αρχικά και  πενθήμερη στη διάρκεια.

Απάντηση : Επίταξη, επίταξη επίταξη….. και η κοινωνία όρθια να πετροβολά.

Αποτέλεσμα : Πανελλαδικές μετ’ εμποδίων (εδώ σηκώνει πολλή κουβέντα) και κοινωνική ρήξη.

Συνέπειες : Πιθανή έναρξη διαπραγματεύσεων με το Υπουργείο που το αποτέλεσμά τους θα κριθεί δυστυχώς από τη διαπραγματευτική ικανότητα της ΟΛΜΕ – Πιθανός οδυνηρός συμβιβασμός

Κόστος : Απειλές για ΕΔΕ, επίταξη, φόβος, κοινωνική ρήξη

Πιθανή όμως και η σκλήρυνση της στάσης της Πολιτείας με αποτέλεσμα την ολομέτωπη σύγκρουση όπου θα πρέπει νε υπάρχουν ήδη προετοιμασμένες κινήσεις και συμμαχίες και με άλλους κοινωνικούς εταίρους ίσως δε και στροφή της αντίδρασης σε ριζοσπαστικού τύπου κινήσεις.

Σενάριο 2^ο : Διεξαγωγή Πανελλαδικών χωρίς απεργία

Απάντηση :Σιωπή …. και η κοινωνία όρθια να χλευάζει.

Αποτέλεσμα : Πανελλαδικές κανονικά και αίσθημα ήττας και αποτυχίας

Συνέπειες  : Εφαρμογή των ψηφισθέντων, κανένα κόστος για ΚΑΝΕΝΑ. Αποθράσυνση κοινωνίας και πολιτείας εναντίων του κλάδου, διάλυση του συνδικαλισμού.

 Κόστος : Παταγώδης αποτυχία του σωματείου να υπερασπιστεί τα στοιχειώδη,  διάλυση εργασιακών σχέσεων άνευ αγώνα και άνευ διαπραγμάτευσης

Παρατηρούμε λοιπόν  ότι και στις δύο περιπτώσεις τα κόστη και οι συνέπειες μας βγάζουν σίγουρα χαμένους όπως και να το δει κανείς. Έχουμε λοιπόν να επιλέξουμε ανάμεσα στον αβέβαιο αγώνα και στο λιγότερο κακό. 

Ξέρετε, είναι τόσο δύσκολο, όσο δύσκολο είναι να επιλέξεις τον τρόπο να πεθάνεις. Και να πεθάνει δεν θέλει κανείς. Επιπλέον  εξαρτάται από τα πιστεύω και την ιδιοσυγκρότηση του καθενός.

Με το τελευταίο στο μυαλό θεωρώ ότι θα οδηγηθούμε σε στρατηγική ήττα σε κάθε περίπτωση λόγω και της πολύ-διάσπασης που θα παρατηρηθεί.  

Όλα αυτά με προβληματίζουν ιδιαίτερα και θα ήθελα να τα μοιραστώ με συναδέλφους που γνωρίζω ότι αγωνιούν και νοιάζονται για το αύριο. Όμως θα είχε ακόμη περισσότερη σημασία και αξία όλα αυτά να τα κάνουμε επιτέλους κοινά γιατί το μόνο πραγματικά θετικό από όλη την ιστορία ευελπιστώ ότι θα είναι η κινητοποίηση που θα προκύψει από τη συσσωρευμένη αδράνεια της μεταπολίτευσης.